In 2015 is de Wet Werk en Zekerheid in werking getreden. Deze wet houdt onder meer in dat een werknemer bij ontslag recht heeft op een transitievergoeding, te betalen door de werkgever. De transitievergoeding wordt berekend aan de hand van het laatstgenoten salaris van een werknemer, de leeftijd en de duur van het dienstverband. Deze regeling geldt dus ook voor werknemers wiens dienstverband wegens langdurige ziekte (na 104 weken) wordt beëindigd door hun werkgever. In de praktijk levert deze verplichting frustratie op. Een werkgever heeft in die gevallen immers al twee jaar het salaris doorbetaald en moet ook nog eens een transitievergoeding betalen bij het einde van het dienstverband. Werkgevers proberen hier op diverse manieren onderuit te komen.
Een van de trucs is om te weigeren om het dienstverband met de zieke werknemer na twee jaar te beëindigen. Aangezien de loondoorbetalingsverplichting van zieke werknemers na twee jaar komt te vervallen, hoeven zij deze zieke werknemers geen salaris meer te betalen. De werknemer voert verder geen werkzaamheden meer uit maar blijft wel formeel in dienst bij de werkgever waardoor de werkgever niet gehouden is om een transitievergoeding aan de werknemer te betalen. Zo ontstaat er een zogenaamd slapend dienstverband.
Diverse werknemers hebben in deze gevallen hun zaak voorgelegd aan de kantonrechter. Zij vonden dat de werkgevers ernstig verwijtbaar handelden door te weigeren het dienstverband op te zeggen en probeerden de arbeidsovereenkomst zelf door de rechter te laten ontbinden onder toekenning van een vergoeding. Algemene tendens is dat een dergelijke handelswijze niet als ernstig verwijtbaar handelen kan worden aangemerkt. De vorderingen van deze werknemers werden derhalve afgewezen. Dergelijk gedrag van werkgevers kan hooguit als onfatsoenlijk worden aangemerkt maar levert geen grond op voor een transitievergoeding of billijke vergoeding.
Gelet op de ophef die is ontstaan over dit onderwerp, heeft minister Asscher in april 2016 reeds aangegeven dat er zal worden gaan gezocht naar een oplossing via een wetswijziging. Er is nu voorgesteld dat werkgevers zullen worden gecompenseerd door het UWV vanuit het Algemene Werkloosheidsfonds. Dit zal wel tot gevolg hebben dat de premie omhoog gaat en dat zowel werkgevers als werknemers hiervan in de praktijk de kosten zullen dragen. Er zal tevens worden onderzocht of werkgevers met terugwerkende kracht deze vergoeding kunnen ontvangen.
Nu er in de wet nog niet voorzien is in dit probleem en het nog niet duidelijk is of de compensatie uit het Algemene Werkloosheidsfonds met terugwerkende kracht zal worden ingevoerd, bestaat er nu dus onduidelijkheid over de verschuldigdheid van de transitievergoeding na twee jaar ziekte. Het komt bijvoorbeeld veel voor dat werkgevers met de zieke werknemers een beëindigingsovereenkomst sluiten waarbij aan de werknemer een beëindigingsvergoeding wordt toegekend. Technisch gezien is dit geen transitievergoeding. De vraag is dan of deze vergoedingen ook zullen worden gecompenseerd uit het Algemene Werkloosheidsfonds.
Het is op dit moment nog niet duidelijk wanneer de wetswijziging in werking zal treden. Verwacht wordt dat het wetsvoorstel in 2017 bij de Tweede Kamer zal worden ingediend en dat het wetsvoorstel pas in 2018 in werking zal treden. Voor nu is het voor werkgevers dus goedkoper om de zieke werknemer na twee jaar niet te ontslaan maar deze werknemer (via een slapend dienstverband) in dienst te houden. Een risico is daarbij wel dat de werknemer in de tussentijd herstelt, zijn werkzaamheden kan hervatten en aanspraak kan maken op een hogere transitievergoeding.
Indien u vragen heeft of wanneer u meer wilt weten over onze werkwijze of over een bepaalde juridische kwestie, neemt u dan – voor een vrijblijvend adviesgesprek – contact op met mr. Lydia Visscher of mr. John Veerman van Som Advocatuur.
|
|
